4. Podsumowanie w odniesieniu do czasów współczesnych

W broniach jezdnych koń był ważniejszy od żołnierza w kolejności codziennych czynności. Najpierw koń był czyszczony, karmiony i oporządzany a dopiero potem żołnierz zaspakajał swoje potrzeby bytowe (chociaż regulaminy wewnętrzne jednostek oraz podręczniki oficerów zalecały obrokowanie po posiłkach ludzi). Przez parę lat zaprawiany do służby w szeregu, na ujeżdżalni, w polu, w marszach i na … Czytaj dalej 4. Podsumowanie w odniesieniu do czasów współczesnych →

3.5.7. Gnicie strzałki

Gnicie strzałki – jest to gnicie rogu strzałki, które może objąć całą jej warstwę aż do tkanki rogotwórczej. Przyczyna gnicia strzałki to brak ruchu w terenie na świeżym powietrzu przez co koń nie ociera kopyt o ziemię. Wskutek tego w rowkach strzałek stale pozostają wydaliny (kał i mocz), stanowiące doskonałą pożywkę dla rozmaitych drobnoustrojów. Rozkładające … Czytaj dalej 3.5.7. Gnicie strzałki →

3.5.6. Podbitki

Podbitki – są to uszkodzenia twórczych części kopyta, powstałe wskutek uderzeń i ucisku. Objawy to kulawizna (na twardym podłożu koń kuleje więcej niż na miękkim podłożu), koń unika opierania się całą podeszwą kopyta równomiernie, kopyto jest ciepłe. Przyczyną może być przedawnione kucie, zbyt wystrugana podeszwa, kamienie. Płaskie i zwężone kopyto jest bardziej narażone na podbicie. … Czytaj dalej 3.5.6. Podbitki →

3.5.5. Ostre zęby

Ostre zęby – nierównomierne ścieranie się zębów przedtrzonowych i trzonowych powoduje zjawienie się na nich ostrych krawędzi, którymi koń kaleczy sobie błonę śluzową jamy pyskowej, języka i policzków. Rany urażają konia, który wskutek tego pokarm przyswaja poprzez ostrożne żucie i robi to niedbale. Połknięty i nieprzeżuty pokarm fermentuje w żołądku i jelitach. Ostre zęby leczy … Czytaj dalej 3.5.5. Ostre zęby →

3.5.4. Gruda

Gruda – jest to porażenie skóry u konia pod szczotką na tylnej powierzchni pęciny. Przyczyny grudy to najczęściej niewielkie, czasami nawet ledwo wyczuwalne drapnięcia skóry. Przez te drapnięcia i zadrapania przedostają się drobnoustroje i wywołują stan zapalny skóry. Objawy grudy – skóra na tylnej powierzchni pęciny pod szczotką jest nabrzmiała, pokryta obfitym lepkim wypryskiem i … Czytaj dalej 3.5.4. Gruda →

3.5.2. Rany

Rany – są to mniejsze lub większe naruszenia całości tkanek. Leczenie – każdą ranę należy uważać za zakażoną i po oczyszczeniu jej zastosować silną dezynfekcję za pomocą jodyny (5%), a następnie zachować bardzo skrupulatną czystość. Ścisłe przestrzeganie czystości i dezynfekcji jest konieczne ze względu na możliwość przedostania się do ran drobnoustrojów (tężec, posocznica, obrzęk złośliwy … Czytaj dalej 3.5.2. Rany →

3.5.1. Zapalenie

Zapalenie – schorzenie jakiejkolwiek tkanki zwierzęcej objawia się zawsze stanem zapalnym. Na stan ten wskazuje pięć tak zwanych kardynalnych objawów: zaczerwienienie, podwyższona ciepłota, obrzmienie, bolesność, zachwianie czynności tej tkanki. Leczenie zapalenia to zastosowanie środków łagodzących, odwodzących, a więc kompresy. Kompresy nakłada się na tkanki w ten sposób, że czyste płótno moczy się w zimnej wodzie … Czytaj dalej 3.5.1. Zapalenie →

3.5. Schorzenia i ich leczenie

Morbi non eloquentia sed remediis curantur - Choroby leczy się nie gadaniem, tylko lekarstwami. Chorobą nazywamy miejscowe lub ogólne zaburzenia czynności organizmu. Powodem tych zaburzeń są przyczyny zewnętrzne lub wewnętrzne. Przyczyny zewnętrzne to wszelkiego rodzaju zmiany warunków i trybu życia, które mogą spowodować zaburzenia w normalnych czynnościach organizmu. Aby doprowadzić do choroby zmiana ta musi … Czytaj dalej 3.5. Schorzenia i ich leczenie →

3.4.3. Trening konia kawaleryjskiego

Warunki, najdogodniejsze dla działania oddziału konnego jako jednostki zbiorowej i prowadzące do oszczędnego wyzyskania zbiorowego wysiłki, są znane głównie dzięki pracy T. Bonie "Fond et vitesse d'une troupe do cavalerie en campagne", który na podstawie wielu doświadczeń doszedł do pewnych wniosków. Codzienne 5kg owsa i 4kg siana oraz wypoczynek na suchym i miękkim posłaniu pozwala … Czytaj dalej 3.4.3. Trening konia kawaleryjskiego →